Afgelopen donderdag met mijn  vrouw naar Riyad gevlogen, de hoofdstad van Saudi Arabië. Daar woont onze dochter Esther met man Ben  en dochters Elise en Eva  voor zo’n 3 jaar voor de aanleg van een metro. Strukton participeert daarin en schoonzoon levert als Ingenieur een bijdrage. Vandaar!

Bij de landing ’s avonds was goed te zien hoeveel verkeer er is. De metro is daarmee verklaard. Bij gebrek aan bussen en/of trams is mij nog niet duidelijk hoe men straks vanuit de omtrek bij zo’n metrostation komt. Toch weer die auto? Want de benzineprijs beweegt zich rond de € 0,11 ct./liter!

Eenmaal geland schoven wij aan bij de vele op een paspoortcontrole wachtenden voor ons. Opeens zag ik waar ik naar keek. Een grote hoeveelheid gastarbeiders van Pakistaanse en Indiase afkomst, overwegend klein van stuk. Met de vrouwen in een aparte rij.  Mensen wiens leven hen geleerd heeft dat zij op alles zonder morren  moeten wachten. In geen velden of wegen een vakbondsman te zien.

Een ‘de massa regulerende luchthavenemployee’  een mannetje dat aanwijst wie naar voren mag lopen, wenkte ons en vroeg waar we vandaan kwamen. Holland! Ah, Robin? Gelukkig wist ik welke Robin hij bedoelde en dat schept een band. Maar aan het gênante gevoel dat al die anderen niet naar voren werden gehaald viel niet te ontkomen. Op hen staat vermoedelijk niemand  te wachten. Of het zou het achtergebleven gezin moeten zijn waarvoor zij zich aan het leven verhuren.

Ons weerzien is blijdschap, ‘jullie zien er goed uit!’ en 2x  ‘wat ben je gegroeid!’

In het donker op weg naar de compound zie ik desondanks dat het bermtoerisme hier nog volop aanwezig is. Her en der staan  auto’s in het zand geparkeerd en zitten mensen te kletsen.

Het kan niet anders of dit is terug te voeren op hun herkomst als nomade, dat pas midden vorige eeuw door de vondst van olie een wending ging nemen.

Op de compound aangekomen bewonderen we het mooie huis en beseffen dat een glaasje wijn om half tien  (en niet eerder),  moet worden bijgesteld naar ‘over 12 dagen en niet eerder!’

Alles heeft een prijs.

Aaldert van der Vlies